1. Najczęściej, u 80-90% pacjentów, występuje cukrzyca typu 2. Ten typ cukrzycy spowodowany jest głównie przez czynniki środowiskowe: niezdrowe nawyki żywieniowe, brak aktywności fizycznej, otyłość, ale też występowanie cukrzycy w rodzinie, nadciśnienie czy przebyta cukrzyca ciążowa.
2. Cukrzyca typu 1 jest diagnozowana najczęściej u osób poniżej 30 r.ż. – najczęściej w 10-14 r.ż. Nie zależy od czynników związanych ze stylem życia. Pacjenci praktycznie nie wydzielają własnej insuliny i konieczne jest podawanie jej przez całe życie.
3. Choć mówi się potocznie na cukrzycę typu 1 „cukrzyca młodzieńcza”, „cukrzyca wieku dziecięcego”, to nie mija ona wraz z wiekiem. Choruje się na nią do końca życia.
4. Cukrzyca typu 1 nie jest tą „gorszą”. Nie da się stwierdzić, który typ cukrzycy jest „gorszy” – czy 1 czy 2. To subiektywna ocena
5. Niezwykle ważna jest profilaktyka i badania przesiewowe w kierunku cukrzycy typu 2. Jednak, samo poznanie wyniku nic nie zmienia. Ważne jest potraktowanie go serio i wprowadzenie zmian w swoim stylu życia na stałe.
6. Cukier 100-125 mg/dl na czczo to sygnał, aby JUŻ TERAZ wprowadzić zmiany w swoim stylu życia i nawykach.
7. Nie ma suplementu diety, który zastąpi trwałą zmianę nawyków żywieniowych, aktywność fizyczną i będzie lepszy, niż takie działania
8. Nie ma czegoś takiego jak „dieta cukrzycowa”. Jest dieta zdrowa, zróżnicowana, o odpowiedniej kaloryczności, taką którą powinien stosować każdy z nas, aby na cukrzycę typu 2 nie zachorować.
9. Każdy pacjent chorujący na cukrzycę może potrzebować wsparcia psychologicznego. Nie bój się wizyty u psychoterapeuty.
10. Edukacja diabetologiczna to jeden z filarów leczenia cukrzycy. Pacjent, który wie więcej, żyje dłużej i przede wszystkim lepiej. Nie chodzi tylko o wydłużenie życia bez powikłań, ale również o jego jakość. 
